Διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων, γενετική ποικιλότητα και δομή πληθυσμών Μεσογειακών δασικών δέντρων
Η γενετική ποικιλότητα αποτελεί μία από τις συνιστώσες της βιοποικιλότητας, με καθοριστική σημασία για οικοσυστήματα που δέχονται ή αναμένεται να δεχτούν πιέσεις λόγω π.χ. κλιματικής αλλαγής, εισβολικών ειδών κ.λπ. Η σπουδαιότητά της είναι ακόμη μεγαλύτερη για οικοσυστήματα που συγκροτούνται από πληθυσμούς ειδών που έχουν ήδη δεχθεί μακραίωνη επίδραση από τον άνθρωπο, όπως τα Μεσογειακά δασικά οικοσυστήματα (π.χ. χαλέπιος πεύκη, ελιά, χαρουπιά, κουκουναριά, αριά).
Το θέμα διερευνά μία πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα του καθηγητή του Τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος ΑΠΘ, Φίλιππου Αραβανόπουλου. Σύμφωνα με αυτή, μεταξύ των πληθυσμών των ειδών που υφίστανται διαχείριση και πληθυσμών-μαρτύρων δεν εντοπίζονται σημαντικές διαφορές στις μέσες τιμές των παραμέτρων της γενετικής ποικιλότητάς τους. Εντοπίζονται όμως διαφορές στη δομή της γενετικής παραλλακτικότητας που αφορούν την ανθεκτικότητα στην προσαρμογή των φυσικών πληθυσμών που υφίστανται διαχείριση. Το εύρημα αυτό τεκμηριώνει για άλλη μία φορά την ανάγκη λήψης συγκεκριμένων δασοκομικών και διαχειριστικών μέτρων διατήρησης των φυσικών πληθυσμών. Επιπρόσθετα, αναδεικνύει την ανάγκη συστηματικής έρευνας και παρακολούθησης των φυσικών πληθυσμών, ώστε η διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων να διατηρεί στο βέλτιστο δυνατό επίπεδο την προσαρμοστικότητα των ειδών και την ανθεκτικότητα των πληθυσμών στις νέες απειλές.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Forests (http://www.mdpi.com/1999-4907/9/6/355) και είναι ελεύθερης πρόσβασης.